We vervolgden onze weg en liepen een smal bergpad op. Daar raakten we Obi kwijt. Verdriet, onmacht en frustratie daalden op ons neer. Toch gingen we verder. En toen boven op die berg. Dat griezelige gebouw. De honger en dorst overwonnen en we stapten naar binnen. De eerste confrontatie met het echte kwaad. Brrrrr. Na een achtervolging door het bos en een val in de diepte, gelukkig een landing in het water, kwamen we in een vallei. Daar vond Obi ons terug.

Er heerste rust en vrede in de vallei en we wilden er blijven. Maar we wisten dat we verder moesten. Een berg, met daarin boze, gekwetste geesten was de volgende ellende. Ik weet nog niet hoe we daar langs zijn gekomen.

En toen eindelijk onze eindbestemming. Opgelucht keken we naar de kasteeltjes. Maar ook daar was het niet pluis. We voelden dezelfde kou als in het bos. Zwarte schimmen. Verbijsterd waren we, toen we de witte geesten zagen. Maar ook zij waren niet al te vriendelijk. Toch lieten ze ons binnen. De tuin van hun kasteel bevatte het object dat we zochten. Maar waar? We groeven de hele tuin om en toen waren zij daar. Onze grootste vijanden. De enorme wolf alias de zwarte gedaante, Gosli en een leger zwarte schimmen. Een gevecht begon. We werden geholpen door de engel Gabi. Maar was dat genoeg? Zouden we ooit ons dorpje terugzien?

Wordt vervolgd…

De Ebbertjes